Write without regret by Devil Inc. at 9:50:00 AM, Friday, January 8, 2010
Petang nie aku mahu balik kampung. Aku tak balik since Krismas hari tu sebab aku kerja. Tersangatlah berkorban sebenarnya.

Aku rindukan rumah kat sana sebenarnya. Rindu sangat-sangat. Rumah aku bukan rumah kampung, bukan rumah papan. Rumah keluarga aku adalah sebuah rumah teres kos rendah yang berkeluasan kecil. Sungguhpun kecil, tapi kat rumah tu la aku membesar. Aku sangat suka rumah aku. Eleh, siapa tak suka rumah sendiri kan? Hehehe XD

Aku dibesarkan di pekan yang sangat kecil. Sangat-sangat. Takde hiburan macam karaoke, takde supermarket besar macam Giant, takde kedai makan besar macam Kayu Nasi Kandar, takde restoran makanan segera hebat macam Pizza Hut. Sangat kecil. Aku pasti kamu boleh bayangkan betapa kecilnya pekan aku.

Dulu, masa aku kat Shah Alam, aku selalu mengelak nak balik rumah. Selalu bertangguh nak balik. Kalau sepatutnya aku balik hari Jumaat, dah dekat nak malam hari Jumaat tu baru aku call abah bagitau aku nak balik Sabtu pula. Kadang-kadang sampai balik hari Ahad pun ada. Sikitpun tak terlintas di fikiran perkataan menyesal, tak kenangkan pun mak yang bersusah payah masak semata-mata mengenangkan anaknya nak balik. Sikitpun tak. Betapa keringnya hati aku dulu.

Sejak abah sakit, aku mula menggalas tanggungjawab menjaga keluarga. Aku mula sedar betapa beratnya tanggungjawab tu. Aku mula menghargai setiap pengorbanan walaupun sekecil-kecil pengorbanan.

Pernah sekali, aku baru sampai ke pekan, aku balik malam masa tu. Aku jalan nak cari teksi sebenarnya. Sampai ke satu simpang nak ke kedai yang berdepan dengan stesen bas, aku nampak ada seorang makcik dengan pakcik nie macam tunggu orang.

Makcik tu tanya aku - " Nie baru sampai ke? Dari mana? "

Aku jawab - " Saya dari KL, baru je sampai "

Makcik tu cakap - " Makcik tengah tunggu anak makcik nie. Dia dari Penang. Sikit lagi dia sampai la "

Aku saja buat ramah - " Ooo... dia belajar ke kerja kat sana? "

Makcik tu balas - " Belajar. Cuti sekarang nie. Tu yang dia balik "

Tak lama lepas tu, aku nampak satu bas berhenti kat luar stesen bas. Ramai yang turun. Ada seorang perempuan jalan menghala ke arah aku dan makcik tu. Aku tau tu mesti anak dia.

Belum sepatah ayatpun keluar, aku tengok dia peluk mak dia, salam cium tangan ayah dia. Aku tengok makcik tu peluk erat sangat, cium pipi anak dia kiri kanan bertalu-talu. Macam dah lama sangat tak jumpa.

Terharu (T___T)

Tiba-tiba terlintas dalam fikiran aku, mungkin nie yang mak rasa setiap kali aku balik. Tiba-tiba rasa sangat menyesal sebab pernah kecewakan diorang. Tiba-tiba rasa aku sangat jahat sebab tergamak buat mak abah macam tu. Sedih sangat (T_T)

Balik tu aku peluk mak aku erat-erat, aku cium pipi abah lama-lama. Rasa macam mahu menebus segala kesilapan aku selama nie.

Yeah, pertemuan dengan makcik tu telah membuka mata aku. Betapa besar pengajaran yang aku dapat dalam masa sesingkat tu.

Sejak aku kerja kat Bangi, aku tak pernah failed lagi balik tiap-tiap minggu. Okey, maybe missed tiga empat kali tapi angka tu kecil lagi. Yurp, memang penat berulang tiap-tiap minggu tapi penat tu sangat berbaloi setibanya aku di rumah, bila melihat muka abah mak.

Aku tak pernah jumpa ketenangan setenang di rumah. Kat sini, segala kekusutan aku hilang secara automatik.

Setelah penat dengan beban kerja kat sini, hari nie tiba saatnya aku nak ringankan otak kat kampung.

Yearghhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh~!!!
 
0 Comments:

Post a Comment





Post a Comment